Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μίλλερ, «θαμώνας» της χώρας μας στα 1939, αξιοποιούσε την ευκαιρία της επινόησης του air condition για να χαρακτηρίσει την πατρίδα του ως «κλιματιζόμενο εφιάλτη»...
Ο ίδιος συγγραφέας, προερχόμενος από μια χώρα με απέραντη φύση και γιγαντιαία πάρκα, αναφερόταν στον «δικό μας» Εθνικό Κήπο με τα καλύτερα λόγια:




 «...Είναι η πεμπτουσία ενός πάρκου, η αίσθηση που δημιουργείται όταν μερικές φορές κάποιος, κοιτάζοντας έναν πίνακα ζωγραφικής, ονειρεύεται να βρεθεί σε ένα μέρος φανταστικό, τόσο όμορφο που δεν υπάρχει πουθενά» (εφημερίδα "Free Sunday", τεύχος 155).
Από το ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας μαθαίνουμε ότι ο Εθνικός Κήπος προβλεπόταν το 1836 να κατέχει έκταση 500 στρεμμάτων.
Όμως κι αυτός υπέκυψε στη νεοελληνική μιζέρια, που εγκλημάτησε εναντίον τού πολεοδομικού μέλλοντος της Αθήνας ακυρώνοντας το σχέδιο των Κλεάνθη - Σάουμπερτ, με την «παριζιάνικη» ευρύτητα ελεύθερων χώρων και κυκλοφοριακών αγωγών.
Έτσι περιορίστηκε στην έκταση των 155 στρεμμάτων και, ακόμη χειρότερα, περιορίστηκε από ποιοτική άποψη, καθώς μια μελέτη διαχείρισής του από τον δήμο το 2015 έδειξε ότι ο βοτανικός πλούτος του μειώθηκε 40% περίπου σε σχέση με το 1981...
Ο Εθνικός Κήπος είναι στην καρδιά της πρωτεύουσας. Οι πρωτεύουσες, και όχι μόνο, πρέπει να είναι πλουραλιστικές, να εμπεριέχουν τις μεγαλύτερες δυνατόν χρήσεις στη μικρότερη δυνατή απόσταση.
Όμως αυτό δεν σημαίνει χωροταξικό τουρλουμπούκι ή τοποθέτηση χρήσεων στο μίξερ με στόχο την παραγωγή αστικών πολτών. Γράφω αυτά έχοντας κατά νου τους προσανατολισμούς της δημοτικής αρχής για την ανάμειξη του συγκεκριμένου ιστορικού χώρου με τη λειτουργία υπαίθριας γκαλερί.
Αν στην τυπική λογική ένα και ένα κάνουν δύο, στη διαλεκτική της ζωής ένα και ένα μπορεί να σημαίνουν μηδέν ή και κάτι χειρότερο.
Η άνοιξη μας φέρνει στην ύπαιθρο πιο συχνά, μας ανοίγει αισθητικούς ορίζοντες και υποδαυλίζει μνήμες από ένα περιαστικό τοπίο μεγαλύτερης «ανοικτότητας». Κι ακόμη μας φέρνει μια ιδέα δηλωτική άλλης ποιότητας ζωής, όπως είναι η εγγύτητα φύσης και πόλης...

Η Αθήνα διαθέτει τον καλύτερο και εγγύτερο όλων των ευρωπαϊκών πρωτευουσών χώρο αναψυχής, όπου λόγω μεγέθους οι πολιτιστικές χρήσεις συνυπάρχουν αρμονικά με τη φύση. Κι αυτός είναι ο χώρος των παλιών βασιλικών ανακτόρων του Τατοΐου.
Από ένα άρθρο του Κώστα Πλιάκου στο CNN Ελλάς μαθαίνουμε ότι υπάρχουν 8 μελέτες για την ανάπλαση του χώρου, που αναμένουν εναγωνίως χρηματοδότηση.

Στο μεταξύ τι γίνεται; Στο μεταξύ, οι πολίτες «χρηματοδοτούν» ενεργειοβόρες και χρονοβόρες εξόδους σε μια απώτερη φύση από το όλο και πιο ισχνό βαλάντιό τους...

Του Γιάννη Σχίζα