Δεν είχαμε ούτε την ευκαιρία να ξεχαστούμε στις αγκάλες της στασιμότητας τού χρόνου, κοιτάζοντας από το παράθυρό μας την πανδαισία της κίνησης των σύννεφων να μεγαλουργεί σε ένα αλλόκοτο, όμορφο, δυναμικό χειμωνιάτικο περιβάλλον.
Ο χειμώνας πέρασε τόσο γρήγορα χωρίς εξάρσεις και μεγάλα πανηγύρια. Ένα κομμάτι της ζωής μας (χειμερινό) παρέμεινε στείρο χωρίς όνειρα και προοπτική.
Η ελπίδα όμως -όπως λένε- πεθαίνει τελευταία. Και πεθαίνει τελευταία γιατί ήλθε η άνοιξη να επισφραγίσει τη λήξη τού χειμώνα, επιφορτισμένη με το καθήκον τού ζωντανέματος της φύσης, ξυπνώντας από το λήθαργο όλα τα παντοειδή φυτικά στοιχεία.
Ήλθε η άνοιξη να ζωντανέψει τη φύση και να δώσει στον άνθρωπο τα χρώματα, τα αρώματα, τον καθάριο ουρανό, τα ηλιοβασιλέματα, την πρωινή δροσούλα, τα παιδικά χαμόγελα, τον ήλιο στην καλύτερή του φάση όπου αισθανόμαστε τρυφερά τη φωτιστική και θερμαντική του αγκαλιά και όχι την καυστική του ενέργεια που μαραίνει, ως συνήθως, τα κορμιά και τις ψυχές μας.
Χωρίς χειμώνα όμως μπορεί να υπάρξει άνοιξη; Χωρίς βροχές μπορεί να χαμογελάσει διάπλατα η φύση; Μπορούν να ξεπροβάλουν όλα τα λουλούδια και να προσδώσουν άρωμα, χρώμα και ζωή παντού; Ιδού η απορία!!!
πηγή: yetos.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου