Απίστευτο αλλά πραγματικό: Επιτρέπεται επίσημα από την ΕΕ, από 01/2018 η προσθήκη βιοφαινολών στα... σπορέλαια.
Από τον Γενάρη του 2018, ισχύει αυτό που όλοι φοβόντουσαν κάποτε ίσως γίνει, δόθηκε δηλαδή το πράσινο φως από την ΕΕ (απόφαση EU Decision No. 2017/2373) και επιτρέπεται πλεόν η προσθήκη πολυφαινολών στα σπορέλαια, και ειδικότερα της υδροξυτυροσόλης, γνωστής μας από τον ισχυρισμό υγείας για το ελαιόλαδο.
Με την ανατρεπτική αυτή απόφαση επιτρέπεται πλέον η προσθήκη υδροξυτυροσόλης στα σπορέλαια, και μάλιστα σε υψηλή περιεκτικότητα (215 mg/kg), δηλαδή πολύ κοντά στην συνολική ποσότητα φαινολών που πρέπει να περιέχει ένα ελαιόλαδο (250 mg/kg) για να ισχύει ο ισχυρισμός υγείας!
Βέβαια στον ισχυρισμό υγείας του ελαιολάδου περιέχονται και άλλες φαινόλες (τυροσόλη και τα παράγωγά τους), αλλά δεν γίνεται καμμία αναφορά για την ανάγκη παρουσίας συγκεκριμένων φαινολών η για κάποια ελάχιστη ποσότητα τους, αναφέρεται μόνο το σύνολο της περιεκτικότητος τους (250 mg/kg).
Είναι προφανές ότι αυτή η απόφαση είναι μια ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ για το ελαιόλαδο. Είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν διαφημιστικές καμπάνιες, από τους γίγαντες Ισπανούς παραγωγούς σπορελαίων ότι π.χ. τα σπορέλαια εμπλουτισμένα πλέον με υδροξυτοροσόλη και με α-τοκοφερόλη (Βιταμίνη Ε - η οποία ήδη επιτρέπεται να προστίθεται), αντιστέκονται στην οξείδωση, κάτι το οποίο ήταν βασικό σημείο υπεροχής του ελαιολάδου έναντι των σπορελαίων.
Η κακή αυτή εξέλιξη ήταν αναμενόμενο να έρθει. Πολλά φάρμακα σήμερα παράγονται αντιγράφοντας ουσίες που υπάρχουν στην φύση οι οποίες έγιναν γνωστές για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες.
Αρα η υδροξυτυροσόλη όπως και άλλες φαινόλες, στις οποίες δόθηκε έμφαση και διαχωρίστηκαν από τα υπόλοιπα αντιοξειδωτικά μικροστοιχεία του ελαιολάδου (βιταμίνη Ε, σκουαλένιο), ήταν επόμενο να παρασκευαστεί στο εργαστήριο και τελικά να τροφοδοτεί πλέον τον μεγάλο αντίπαλο, τα σπορέλαια…
Αυτό βέβαια είναι ίσως μόνο η αρχή, ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι αφού έγινε το πρώτο και μεγάλο βήμα με την προσθήκη υδροξυτυροσόλης, δεν θα ακολουθήσει η προσθήκη και άλλων φαινολών ;
Το ελαιόλαδο και μάλιστα το εξαιρετικό παρθένο, έχει ένα σημαντικό σημείο υπεροχής, το οποίο το διαφοροποιεί και το αναδεικνύει σαν τον βασιλιά των ελαίων...το φρουτώδες ! Αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό του που μεθάει όποιον το μυρίσει ή το γευθεί, αυτό που δεν αντιγράφεται, δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται.
Οταν προσφέρεις όλο αυτό το “πακέτο” - φρουτώδες, πικρό και πικάντικο - με τις βιταμίνες, τα αντιοξειδωτικά του, μαγεύεις και τους πιό δύσκολους καταναλωτές, από όλα τα μέρη του κόσμου. Εαν κάποιος αναζητά πολλές πολυφαινόλες για “φάρμακο”, μπορεί να πάει και σήμερα ακόμη στο φαρμακείο και να τις αγοράσει, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει 20, 30, 40 ευρώ το λίτρο για ένα ελαιόλαδο πολύ πικρό, με - συνήθως - μέτριο, ή ελαττωματικό φρουτώδες. Διαφορετικά παίζουμε άθελα μας το παιχνίδι των Ισπανικών σπορελαίων, ποντάροντας - κυρίως - στις φαινόλες, τις οποίες εκείνοι πλέον προσθέτουν στα επικίνδυνα σπορέλαια, αφαιρώντας μας ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα.
Ο μεγάλος αγώνας για τις αγορές, και στην Ιταλία και στην Ισπανία και στην Κροατία, και στην Τυνησία, γίνεται ανάμεσα σε ελαιόλαδα με ισχυρά και πολύπλοκα φρουτώδη, ισχυρά πικρά και πικάντικα, με το φρουτώδες να παίζει βέβαια πρωταρχικό ρόλο.
Στην χώρα μας διακινείται με επιμονή η θεωρία και υπάρχει και μια έντονη πολεμική, ώστε να μην συμμετέχουν τα Ελληνικά ελαιόλαδα σε διαγωνισμούς ελαιολάδων, όπου κρίνονται από επιτροπές εμπειρογνωμόνων το φρουτώδες, το πικρό και το πικάντικο.
Αντίθετα, προωθούνται διαγωνισμοί όπου βραβεύονται οι ποσότητες των φαινολών των ελαιολάδων, μετρημένες με ένα συγκεκριμένο όργανο και με μία συγκεκριμένη (αλλά μη αναγνωρισμένη) εργαστηριακή μέθοδο. Σε πολλές χώρες, πάρα πολλά πανεπιστημιακά εργαστήρια έχουν αναπτύξει κατά καιρούς τα τελευταία 30 χρόνια, δικές τους, μη αναγνωρισμένες μεθόδους μέτρησης των φαινολών του ελαιολάδου, τις οποίες όμως χρησιμοποιούν για εσωτερική χρήση στο πανεπιστήμιο και για ερευνητικούς σκοπούς.
Η εγκεκριμένη μέθοδος μέτρησης των φαινολών είναι μία και εφαρμόζεται διεθνώς: η μέθοδος του IOC, με χρήση HPLC.
Με την πρόσφατη, ανατρεπτική απόφαση της ΕΕ η οποία επιτρέπει πλέον την προσθήκη της φαινόλης υδροξυτυροσόλης στα σπορέλαια και στα επαλειφόμενα (spreads), ξεκινά μία νέα εποχή για το ελαιόλαδο αλλά και τα σπορέλαια. Το σημείο υπεροχής του ελαιολάδου απέναντι σε αυτές τις κινήσεις είναι το διαφορετικό φρουτώδες των πολλών ποικιλιών του, σε αρμονία με την αίσθηση του πικρού και του πικάντικου.
Η στόχευση πολλών μικρών νέων παραγωγών σε παραγωγή ελαιολάδων, τα οποία θα έχουν (κυρίως) υψηλές φαινόλες, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το φρουτώδες, είναι ένα τεράστιο λάθος, αφού σαν παραμορφωτικός φακός, τους δίνει την εντύπωση ότι έτσι θα πορευθούν τον δρόμο της (εμπορικής) επιτυχίας, κυρίως στο εξωτερικό.
Σε παγκόσμιο επίπεδο γίνονται έρευνες και προσπάθειες για την ανακάλυψη ή βελτίωση τεχνικών παραγωγής ελαιολάδου (ταχεία μετάδοση θέρμανσης, υπέρηχοι) με τις οποίες επιτυγχάνεται η εξαγωγή περισσότερων αρωμάτων από τον καρπό, στο ελαιόλαδο.
Θέλουμε ελαιόλαδα δυνατά και στα τρία χαρακτηριστικά τους, πρωταρχικά στα φρουτώδη αλλά και σε πικρά και πικάντικα, σε αρμονία μεταξύ τους, για να κατακτηθούν οι αγορές στο εξωτερικό και να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις με πωλήσεις ικανών ποσοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου