Αυτές τις μέρες, αρχές φθινοπώρου, φουντώνει η ανθοφορία των θάμνων της ερείκης (Erica verticillata) στην Χαλκιδική. Οι ντόπιοι την αποκαλούν «σουσούρα».
Η άλλη ερείκη (Erica arborea) της ίδιας οικογένειας, που είναι περισσότερο διαδεδομένη στην ελληνική φύση, στολίζεται με λευκού χρώματος άνθη την άνοιξη. Οι παρυφές του Χολομώντα και ειδικότερα η περιοχή της Αρναίας ντύνονται τώρα στα καλά τους.
Η σουσούρα λοιπόν αποτελεί μια ιδιαιτερότητα του τοπικού φυσικού κάλλους την εποχή αυτή του χρόνου.
Η περιοχή μοιάζει με τεράστιο καμβά του Υπέρτατου ζωγράφου, πάνω στον οποίο αποτυπώνονται καταπληκτικές εικόνες με έντονα τα στοιχεία της απλότητας σε ένα διάχυτο «back ground», του όχι ιδιαίτερα γόνιμου εδάφους.
Πρόκειται για τη φθινοπωρινή υπέροχη και μοναδική ανθοφορία των εκατομμυρίων μωβ λουλουδιών που στοιβάζονται με καταπληκτική πυκνότητα στους βραχύς κλώνους των μικρών και φουντωτών θάμνων της ερείκης. Εκεί, σμήνη μελισσών ελκύονται τόσο από τα υπέροχα χρώματα, όσο και από τη μεθυστική οσμή, επισκέπτονται τα άνθη της ερείκης για να πάρουν το νέκταρ, να το επεξεργαστούν και να αποθηκεύσουν το προϊόν (μέλι), ως πρόνοια για τις δικές τους ανάγκες ενόψει του επερχόμενου χειμώνα και τις τροφικές δυσκολίες που πρόκειται να αντιμετωπίσουν.
Επειδή το μέλι αυτό έχει σημαντικά ωφέλημα ιχνοστοιχεία, καθώς και ιδιάζουσα πικρή γεύση, προκαλεί μια διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση στην αγορά, αλλά και το πολλαπλό ενδιαφέρον των μελισσοκόμων που ασκούν νομαδική μελισσοκομία να μετακομίζουν τα μελισσοσμήνη στους συγκεκριμένους τόπους.
Κάποιες χρονιές είναι εφικτή και η απόσπαση μικρών ποσοτήτων πικρού μελιού που στη ντόπια διάλεκτο ονομάζεται «σουσουρίσιο μέλι» από την τοπική ονομασία του θάμνου της συγκεκριμένης ερείκης.
Σκεπτόμουν να αναρτήσω την όμορφη αυτή εικόνα με στόχο να παραδώσω στη δημοσιότητα μια φανταστική απεικόνιση ενός μελισσιού που ελκύεται από το θαύμα τη φύσης, στον υπέροχο θάμνο της φωτογραφίας. Η σκέψη μου όμως άθελα αποσπάται στα βρώμικα από την πετρελαιοκηλίδα νερά του Σαρωνικού και την απροσδόκητη αυτή περιβαλλοντική καταστροφή που με αναγκάζει να δηλώσω ότι μετανιώνω για ότι σκέπτομαι και ότι όμορφο ενδέχεται να εκφράζω. Με χαλάει η εικόνα του φυσικού και του ανθρώπινου περιβάλλοντος που αντικρίζω, αλλά και η απουσία πολιτικής αρετής. Θέλοντας να απαλλαγώ από τη σκέψη αυτή ταξίδεψα βόρεια, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πήρα το φίλο μου και πήγαμε για φαγητό σε ταβέρνα στο Γραμματικό. Μαζί μας έφαγε και ένα αδέσποτο σκυλί της περιοχής. Κοίταξα τριγύρω τις καψάλες από την πρόσφατη μεγάλη πυρκαγιά. Νεκρικοί διάλογοι σκέφθηκα, όπως συμβαίνει με τα «fake news».
Τελικά δεν θα μπορέσω και πάλι να απαντήσω στο βασικό ερώτημα για το τι είναι καλύτερο να είσαι περιπτεράς στην Πανεπιστημίου ή καθηγητής Πανεπιστημίου;
Γράφει ο Στέφανος Βογιατζής,
(Δασοπόνος, MSc. in International Environmental Conventions)
πηγή: https://dasarxeio.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου